مدتی پیش شهردارِ هرات، خواستارِ جایگزینی واژه هندی «سرک» به جای واژه فارسیِ «خیابان» شد و در صفحه فیسبوکش نوشت: «اصول و قاعده ملت‌سازی حکم می‌کند که افغانستان به جای کلمه‌ #خیابان، کلمه‌ #سرک را به کار ببرد.

هر چند کلمه خیابان مقبول است، ولی برای تفکیکِ هویتِ ملی در افغانستان باید از کلماتِ رایج در #ایران خودداری کنیم». «نجیب بارور» شاعرِ نامیِ پنج‌شیری این شعر را در پاسخِ شهردارِ هرات سروده است که به رسم سپاس و حق گزاری، ابیاتی از او را در اینجا می‌آوریم:

ارزشِ خاکِ بخارا و سمرقندِ عزیز
نزدِ ما با گوهر و لعلِ بدخشانی یکی است

ما اگر چون شاخه‌ها دوریم از هم، عیب نیست
ریشه کولابی و بلخی و تهرانی یکی است

از درفش کاویان آواز دیگر می رسد
بازوان کاوه و شمشیر سامانی یکی است

چیست فرقِ شعرِ حافظ، با سرودِ مولوی؟
مکتبِ هندی، عراقی و خراسانی یکی است

فرقِ شعرِ بیدل و اقبال و غالب در کجاست؟
رودکی و حضرتِ جامی و خاقانی یکی است

مرزها دیگر اساسِ دوریِ ما نیستند
ای برادر! اصل ما را نیک می‌دانی، یکی اس

«تاجکی» یا «فارسی»، یا خویش پنداری «دری»
این زبان #پارسی را هرچه می‌خوانی، یکی ست

این سروده همچون برگِ زر در شبکه‌های اجتماعیِ افغانستانی دست به دست شد و جوانانِ هرات را چنان برانگیخت که در خیزشی خودجوش همه تابلوهایی را که در آن واژه «سرک» جایگزینِ «خیابان» شده بود، از راه‌ها و گذرها پایین کشیدند.

محسن رضایی