وقتی پس از سقوط برای خودمان دست می‌زنیم/ بیم از دست‌رفتن عنوان ششمی ایران در ورزش آسیا
بازی‌های آسیایی جاکارتا به پایان رسید و ایران عنوانی بهتر از جایگاه ششمی به دست نیاورد. اما اجازه بدهید این یادداشت را با مصاحبه میلاد وزیری شروع کنم.
مثلث/ مهدی ربوشه: عضو تیم ملی تیراندازی با کمان درباره قضیه زهرا نعمتی و اینکه چه اتفاقی در جاکارتا رخ داد تا زهرا نعمتی در بخش ریکرو انفرادی زنان نتواند در برابر کماندار اندونزی به رقابت بپردازد و حذف شد، به ایسنا گفته است: «همه از این قضیه ناراحت شدند که وی نتوانست در برابر کماندار اندونزی به رقابت بپردازد. به هر صورت اگر اشتباهی نیز رخ‌داده این اشتباه نتیجه کاری تیمی بود نه یک نفر. من هنگامی که در زمین تمرین در حال آماده‌سازی خود برای شرکت در مسابقه‌های تیمی ریکرو بودم، متوجه شدم ساعت مسابقه زهرا نعمتی را به اشتباه یک ساعت زودتر اعلام کردند و به وی گفته‌اند که بعد از خوردن غذا می‌تواند به مسابقه خود ادامه دهد.
من هم در زمین تمرین متوجه شدم که مسابقه شروع شده و حتی خود کادر فنی در جریان مسابقه نعمتی نبودند و در مسیر به آنها اطلاع دادم که مسابقه زهرا نعمتی با کماندار اندونزی شروع شده است. وقتی به محل ناهارخوری رسیدم به زهرا نعمتی گفتم که مسابقه شروع شده و وی را سراسیمه به محل مسابقه رساندم اما 30 ثانیه دیرتر رسیده بود. به نظر من اشتباهی بود که به کل اعضای تیم ارتباط پیدا می‌کند، نه به یک فرد خاص. این اتفاق نباید رخ می‌داد اما تا جایی که خبر دارم مسئوولان در حال بررسی این قضیه هستند تا مقصر یا مقصران اصلی را پیدا کنند.» به‌نظر من یکی از بدترین اتفاق‌هایی که باید نه‌تنها مسئولان فدراسیون تیراندازی با کمان بلکه مدیران ورزش کشور و کاروان ورزش در بازی‌های آسیایی درباره‌اش پاسخگو باشند، همین مورد حذف عجیب و غریب زهرا نعمتی است. تا جایی که به خاطر دارم بارها و بارها از همین عدم آشنایی و عدم پیگیری به موقع ورزش کشور آسیب‌دیده است و البته تا جایی که ذهنم یاری می‌کند هرگز هیچ مقام مسئولی پس از اتفاقاتی از این دست کاغذ و قلم استعفایش را آماده نکرده است تا مردم احساس کنند مسئولیت‌پذیری بین مدیران ورزش کشور هنوز وجود دارد. بر عکس؛ مقامات مسئول به رسانه‌ها می‌تازند یا برخی کارشناسان و مدیران با‌تجربه‌ای که حالا گوشه‌نشین شده‌اند را سرزنش می‌کنند که اینها عاملان اصلی مدال‌خواهی در جامعه هستند. انگار جای خطاکار و داور عوض شده است. به نظرم راه‌حل‌ها مشخص است. باید یک کارگروه تشکیل شود تا عملکرد فدراسیون‌ها و به طور کلی نهادهای مرتبط مورد بررسی قرار بگیرد؛ وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک هم با توجه به کمک‌هایی که از سوی دولت دریافت کرده‌اند باید به افکار عمومی پاسخ بدهند. یکی دیگر از اقداماتی که به نظرم ضرورت دارد که انجام شود این است که ستاد عالی بازی‌ها فدراسیون‌ها را مجبور به پاسخگویی کند و به‌سادگی از کنار شکست‌هایی که در برخی رشته‌ها داشتیم عبور نکند. برخی رشته‌های المپیکی نتایج قابل قبولی نگرفتند که نباید از نگاه‌ها دور بماند. ما در کبدی دو مدال طلا گرفتیم یا در ووشو یا کوراش صاحب طلا شدیم اما رشته‌های مهم المپیکی نظیر دوچرخه‌سواری، تیراندازی، قایقرانی، هندبال و بوکس عملکرد نه‌چندان خوبی از خود به نمایش گذاشتند. درواقع عملکرد ضعیف برخی رشته‌های المپیکی ما نباید تحت‌الشعاع مدال طلای رشته‌هایی که در المپیک جایی ندارند قرار بگیرد. به عنوان مثال تیم ملی دوچرخه‌سواری ایران با ۱۴ رکابزن در سه رشته کوهستان، پیست و جاده راهی بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ شد. تعداد چهره‌های سرشناش دوچرخه‌سواری ایران که در آسیا هم برای خود اسم و رسمی دارند در ترکیب تیم ملی کم نبود اما حضور بهترین‌های ایران هم نتوانست کمکی کند و دوچرخه‌سواری با دستانی کاملا خالی به ایران بازگشت تا شاهد ضعیف‌ترین عملکرد رکابزنان باشیم. خسرو قمری، رئیس فدراسیون دوچرخه‌سواری پیش از آغاز بازی‌های آسیایی قول پنج مدال را داده بود. او در فاصله چند روز مانده به اعزام رکابزنان، نظر خود را از پنج به سه مدال تغییر داد اما پنج یا سه مدال هیچ فرقی به حال کاروان نداشت چون دوچرخه‌سواری اصلا موفق به کسب مدال نشد و این در حالی است که چهارسال پیش سه مدال طلا، نقره و برنز گرفته بود. البته در میان تمام ناکامی‌های دوچرخه‌سواری نباید فراموش کنیم ماندانا دهقان و فرانک پرتوآذر دو بانوی رکابزن ایران بسیار نمایش خوبی داشتند و شاید نتیجه برای پرتوآذر می‌توانست بهتر از چهارمی باشد.
به نظر می‌رسد بعد از پایان این رقابت‌ها و عنوانی که ایران در جاکارتا به دست آورده هنوز هیچ اراده‌ای برای بازخواست برخی فدراسیون‌های ناکام وجود ندارد، همان‌طور که برای حمایت از رشته‌هایی که در جاکارتا خوش درخشیدند برنامه مشخصی اعلام نشده است. با این اوصاف در سال‌های آینده و دوره‌های بعدی بازی‌های آسیایی اصلا بعید نیست که همین عنوان تک‌رقمی را هم از دست بدهیم. سقوط دوپله‌ای ایران در ورزش آسیا اتفاق خوبی نیست که بخواهیم برایش پیام تبریک بفرستیم و ناکامی‌هایمان را توجیه کنیم.
دیدگاه تان را بنویسید