سیدرضااکرمی عضو جامعه روحانیت مبارز در یادداشتی نوشت: این که بخواهیم یک داستان تاریخی قرآن و روایتی که این کتاب مبارک از یک نمونه تاریخی دارد را مصداقی امروزی برایش پیدا کنیم چندان صحیح نیست؛ هر چند باید گفت اطلاق القاب اغراق‌آمیز برای افراد مسئول به کلی ایراد دارد.

پایگاه خبری تحلیلی مثلث آنلاین:

در این یادداشت آمده است:

آقای علی اکبر ناطق نوری در حرم امام طی مراسم شب‌های قدر گفت: برخی گویندگان متملقند، بعضی از گویندگان دروغگو هستند و برخی از گویندگان هم تعارف دارند و نمی‌توانند بگویند صحیح و ناصحیح و حق و ناحق کدام است.

این صفت‌ها باعث می‌شوند که ما فردی را بدون جایگاه، آیت‌ا... معرفی کنیم، بدون جایگاه کسی را آیت‌ا... العظمی بنامیم و گاهی برخی افراد را بی‌نظیر خطاب کنیم. گاهی افراد بدون این که حق‌شناس و مرزشناس باشند، عباراتی برای ستایش از شخص یا برخی رفتارهای او به کار می‌برند که از نظر شرعی و دینی صحیح نیست و نیاز به بازنگری دارد.

تملق در فرهنگ ما مذموم است و اخلاق و حقوق هم حکم می‌کند که انسان با مطالعه و حساب شده حرف بزند که مبادا یک روزی فشار افکار عمومی و روشن شدن حقیقت باعث شود حرف خود را پس بگیرد. اطلاق لقب‌های دهان پرکن به افراد باعث می‌شود که این القاب و اسامی در جامعه بی‌اعتبار شوند و بدبینی مردم به برخی مسائل را افزون می‌کند.

نباید زحمات و خدمات افراد به جامعه و ملت را نادیده گرفت و ما نیز منکر لزوم تقدیر از رفتارهای شایسته نبوده و نیستیم، اما تقدیر از یک رفتار شایسته متکی به لقب‌گذاری روی افراد نیست و می‌توانیم از راه‌های صحیح این امر را پیش ببریم. حق گویی امر مشکلی است؛ چه بخواهیم در ستایش یک فرد سخن بگوییم، چه آن که بخواهیم شخصی را نقد کنیم.

باید همواره توجه کنیم که برای خوشایند شخص یا گروهی آنچه لیاقتش را ندارند به آن‌ها نسبت دهیم و از سوی دیگر به سبب کینه یا عداوت شخصی تهمتی ناروا به اشخاص نبندیم. ذوالقرنین که در قرآن کریم مشخصاتش عنوان شده و خداوند خصوصیاتی برای او نام برده. وقتی می‌خواهیم این خصوصیات را با شخصیت‌های تاریخی و ملی تطبیق دهیم حتما باید به زمان ذوالقرنین توجه داشته باشیم و شرایط او را در نظر بگیریم. کارنامه و دستاوردهای ذوالقرنین در قرآن کریم کاملا مشخص است.

برخی از مفسرین معتقدند که ذوالقرنین همان کوروش کبیر، اولین پادشاه هخامنشی بوده که در گسترش عدل و داد کوشیده است اما هنوز جای زیادی برای بحث و نقد وجود دارد و این موضوع قطعی نیست. به طور قطع به یقین این که بخواهیم یک داستان تاریخی قرآن و روایتی که این کتاب مبارک از یک نمونه تاریخی دارد را مصداقی امروزی برایش پیدا کنیم چندان صحیح نیست؛ هر چند باید گفت اطلاق القاب اغراق‌آمیز برای افراد مسئول به کلی ایراد دارد.