استدلال های غیرصادقانه چاک شومر درباره توافق هسته ای ایران

پایگاه اینترنتی فارن پالسی در گزارشی به قلم جفری لیوایز JEFFREY LEWIS تحت عنوان «‌ استدلال های غیر صادقانه چاک شومر درباره توافق هسته ای ایران »‌ نوشت :‌

شاید چاک شومر سناتور دموکرات از نیویورک واقعا بخواهد بر اساس وجدان خود با توافق هسته ای ایران مخالفت کند ولی نکته اینجاست که استدلال های وی بر پایه اطلاعات غلط شکل گرفته است.
وقتی پای سیاست خارجی به میان می آید ، ‌درباره نقشی که کنگره می کوشد در این عرصه برای خود دست و پا کند چه می توان گفت؟ دیک چنی معاون سابق رئیس جمهور آمریکا در جایی درباره نقش کنگره گفته بود کنگره به مثابه شاخه ای از دولت است ، دقیقا ‌مانند نقشی که طرفداران تیم های بستکتبال به عنوان یار ششم برای تیم هایشان ایفا می کنند.
چاک شومر یکی از قدرتمندین اعضای سنای آمریکاست ولی شاید جایگاهش به اندازه ای که گفته می شود چندان معتبر نباشد. عبارتی مدتها زبانزد اهالی واشنگتن بود مبنی بر اینکه خطرناک ترین مکان شهر فاصله میان سناتور ارشد نیویورک و میکروفون وی است. امیلی هیل از نویسندگان واشنگتن پست جایی نوشته بود :‌ «‌ تقسیم بازار رسانه ای با چاک شامر مانند تقسیم یک موز با یک میمون است.
شومر عصر روز پنجشنبه اعلام کرد با توافق هسته ای مخالف است. به عنوان مثال در نظر بگیرید وی چگونه رژیم بازرسی در توافق هسته ای ایران را توصیف می کند.
شومر با تکرار این ادعا سخنان خود را آغاز می کند که بازرسی ها در ایران برپایه اصل هر کجا و هر زمان نیست و تاخیر بیست و چهارساعته تا قبل از صدور مجوز بازرسی از تاسیسات ایران دردسرساز است. اگر این درست باشد خیلی زیاد دچار مشکل می شویم.
ولی در توافق بر نظارت مداوم از همه سایت های اعلام شده ایران تاکید شده این بدین معناست که هر موقع حتی کارگاههای سانتریفوژ که در هیج کجای دنیا مشمول پادمانها نمی شوند ،‌ بازرسان می توانند به این سایتها دسترسی داشته باشند.
مشکل جایی بروز می کند که موضوع سایت های اعلام نشده احتمالی در میان باشد. چه اتفاقی می افتد اگر آژانس بین المللی انرژی اتمی به این موضوع مشکوک شود که در یک سایت اعلام نشده فعالیت غیر قانونی و ممنوعه در حال انجام شدن است؟‌ ولی این چالش درباره بازرسی از کاخ های ریاست جمهوری عراق در سال 1990 نیز وجود داشت که به رغم درخواستهای انسکام برای دسترسی فوری به این اماکن ، عراقی ها می گفتند امکان بازرسی از این کاخها وجود ندارد.
قطع نظر از مهلت بیست و چهار ساعته ، آژانس باید قبل از بازرسی از مکان مشکوک برای نمونه برداری بیست و چهار ساعت قبل در خواست خود را اعلام کند. درخواست دسترسی حتی به فاصله دوساعت هم مورد بررسی قرار می گیرد ، چیزی که با توجه به موافقت ایران با اقامت بازرسان در این کشور برای مدت طولانی ، بسیار امکان پذیر و راحت خواهد بود.
ولی همه ماجرا به این ختم نمی شود. توافق ایران برای بازرسان در اماکن اعلام نشده یک پادمان اضافی هم دارد ، درست همان بندی که شومر و دیگر مخالفان توافق هسته ای سعی دارند آن را ندیده بگیرند و دور بزنند. چه اتفاقی می افتد اگر ایران بخواهد کارشکنی کند و با دسترسی مخالفت کند؟‌ مهلت ایران یک دوره محدود دو هفته ای است. ایران باید ظرف دو هفته امکان بازرسی را فراهم کند. در غیر این صورت کمیسیون مشترکی که بر اساس توافقنامه تشکیلمی شود باید طی هفت روز تصمیم خود را درباره بازرسی اجباری اتخاذ کند.
در پی رای اکثریت در این کمیسیون که آمریکا و متحدانش در آن دست بالا را دارند ، ایران سه روز فرصت دارد تا به حکم کمیسیون گردن نهد. در غیر این صورت آشکارا توافقنامه را نقض کرده است که زمینه برای بازگشت سریع رژیم تحریم های بین المللی فراهم خواهد شد.
این ترتیبات خیلی خیلی بیشتر از توافقنامه های معمولی پادمان قویتر هستند زیرا در توافقهای معمولی دسترسی فوری در تئوری الزامی شده اند و هیچ محدودیت زمانی برای ان در نظر گرفته نشده است.
انچه مخالفان بدان استناد می کنند این است که بازرسی تنها پس از 24 ساعت انجام خواهد شد. ولی این استدلال درست نیست. اگر جامعه اطلاعاتی ایران مچ ایرانی ها را بگیرد ، در واقع بازی تمام شده است. چون اگر ایرانی ها خلافی کرده باشند ، هرگز اجازه ورود بازرسان را به سایت نمی دهند یا تلاش می کنند اسناد و تجهیزات و غیره را معدوم سازند که این امر کاملا مشهود خواهد بود. توسل به این تاکتیک ها توافق را به نابودی می کشاند وپیامدهای قابل پیش بینی به دنبال خواهد داشت.
حتی اگر تخلفات ایران قابل مخفیکاری باشد ولی این تلاش ها حتی اگر چند هفته وقت برای آن صرف شده باشد، برای پنهان کردن شواهد زیست محیطی غنی سازی اورانیوم کافی نخواهد بود. شامر حتی به این نکته اذعان دارد ولی می گوید دیگر فعالیت های مرتبط با سلاح هسته ای مانند آزمایش با مواد انفجاری دارای قدرت بالا بدون مواد هسته ای ، ممکن است شناسایی و ردیابی نشود.
این نیز استدلالی بی پایه و اساس است. به عنوان مثال مخالفان این توافق مدتها وقت گذاشته اند تا بر لزوم دسترسی به تاسیسات نظامی پارچین ایران تاکید کنند جایی که این نوع فعالیت های تسلیحاتی در آن ظاهرا به دوره زمانی بین سالهای 1996 تا 2002 باز می گردد. این فعالیت ها به بیش از یک دهه پیش مربوط می شود. ولی اینجا یک تناقض بزرگ به ذهن متبادر می شود که چطور مهلت چند هفته ای برای شناسایی فعالیت های مشکوک کم است ولی دسترسی به سایت مشکوک با گذشت سیزده سال از طرح ادعاهای اولیه درباره آن کاملا ضروری به نظر می رسد. اینجاست که باید فکر کرد نباید این استدلال ها را با ارزش فرض کرد.
واقعیت ساده این است که برخی جنبه های فعالیت های تسلیحاتی به دشواری قابل ردیابی است . پس چه کار باید کرد؟‌ آیا آن فعالیت ها را ممنوع نکرد؟‌ایا به ایران اجازه دهیم تا فقط به این علت که ردیابی این تخلفات دشوار است ، به مطالعه توسعه تسلیحات هسته ای ادامه دهد ؟‌ ولی متن توافق چنین چیزی را نشان نمی دهد. در این توافق جزییات فعالیت های تسلیحاتی خیلی بیشتر از هر توافق قبلی تشریح شده است. این یک نکته مثبت است و آنهایی که به مقاصد و نیات ایران مشکوک هستند باید به جای توسل به این بندها برای حمله به توافق از گنجاندن آنها استقبال کنند.
سرویس های اطلاعاتی غرب در دستیابی به اسناد برنامه هسته ای ایران تلاش زیادی انجام داده اند. حتی اگر تضمین نشده باشد که در اینده نیز چنین کاری صورت خواهد گرفت ولی مفاد این توافقنامه فرصتهای اضافی را برای متوقف ساختن هر برنامه تسلیحاتی غیر قانونی فراهم خواهد ساخت.
ولی این امکان نیز وجود دارد که شامر با وجود تکرار استدلال های مختلف در مخالفت با توافق هسته ای در جهت کسب موافقت دیگر دموکراتها برای تایید آن گام بردارد. کنگره سابقه ای طولانی از نمایندگانی دارد که گاهی بر ضد برخی مصوبات رای می دهند در حالیکه که نهایت تلاش خود را برای تصویب آن به کار می گیرند.
به عنوان مثال سناتور میچ مک کانل هنگامی که رهبر اقلیت بود ، آشکارا را با توافقنامه استارت جدید مخالفت کرد. ولی مسیر را مهیا ساخت تا تعدادی از سناتورهای جمهوریخواه با عبور از خطوط حزبی مقدمات تصویب آن را به سرانجام برسانند.
ظاهرا چاک شومر نیز در خصوص توافق هسته ای ایران رویه ای مشابه را در پیش گرفته است ، مخالفت شخصی خود را با آن اعلام کرده ولی دیگران را به دادن رای منفی به توافق ایران تشویق نمی کند.