دوشرط اساسی ایران برای امضای توافق با آمریکا

اعلام شرط تهران برای توافق سریع با آمریکا

 معاون وزیر امور خارجه ایران:  اگر واشنگتن حق ما را در فعالیت هسته‌ای صلح‌آمیز بپذیرد، توافقی با آن می‌تواند قریب‌الوقوع باشد 

 اگر ایالات متحده تضمین‌های عملی برای لغو تحریم‌ها ارائه دهد، توافق با آن محتمل است 

 دستیابی به توافق با ایالات متحده می تواند نقطه عطفی مهم برای منطقه باشد 

نماینده ویژه آمریکا در مذاکرات هسته‌ای مسقط و رم، مواضع سینوسی و متناقضی را در قبال حق غنی سازی ذاتی ایران در خاک کشورمان اتخاذ می‌کند که تجمیع این مواضع با آنچه مارک روبیو و ترامپ در نفی هرگونه غنی سازی از سوی ایران (غنی سازی صفردرصدی) مطرح نموده‌اند،نشان دهنده به کارگیری استراتژی ابهام در مذاکرات از سوی آنهاست.

قطعا آنچه ویتکاف مدعی شده، بهانه‌ای مضحک است! در بررسی ابعاد متنی مذاکرات هسته‌ای، ازیک سو با مطالبه صریح جمهوری اسلامی ایران در خصوص "رفع تحریمها،ارائه تضمین‌های فنی و اعتباری"و در نهایت"راستی آزمایی توافق احتمالی مواجه هستیم. در این میان، پذیرش حق غنی سازی ذاتی ایران یک پیش‌شرط قطعی است نه یک"شرط قابل گذشت.

با این حال مواضع رسمی مقامات آمریکایی تبدیل به عامل عقبگرد به دور اول مذاکرات شده، تا جایی که بار دیگر در مذاکرات رم باید شاهد تعیین تکلیف مواضع متناقض واشنگتن در خصوص حق ذاتی ایران (که اساساً واشنگتن حق مخالفت با آن را ندارد) باشیم.

تنظیم ابعاد فرامتنی با هدف تاثیرگذاری بر متن مذاکرات ، فرمول نانوشته اما ملموسی است که دولت‌های دموکرات و جمهوری‌خواه در آمریکا همواره به آن استناد کرده‌اند اما بهتر است ویتکاف عواقب این رویکرد دوگانه را درک کند.

در اینجا صرفا باید یک خروجی وجود داشته باشد که بر مبنای آن،گام‌های بعدی در خصوص استمرار مذاکرات برداشته شود یا اساساً مذاکرات متوقف شود. گزینه سومی در این معادله وجود ندارد.

مسئولیت فرصت سوزی‌هایی که طی 4 دور مذاکرات اخیر صورت گرفته، برعهده کاخ سفید و وزارت خارجه آمریکاست؛ در این خصوص تفاوتی میان ویتکاف،مارک روبیو ،ترامپ و سناتورهای آمریکایی وجود ندارد.