به گزارش افکارنیوز، این مدرسه حس عجیبی دارد حس روزهای کودکی، حس شیرین زندگی و حس امید؛ مدرسه‌ای که معماری‌اش، جان می‌بخشد و خاطره دلنشینی از روزگار کودکی را به تصویر می‌کشد.لحظات بین گذشته و حال سِیر می‌کند و انگار نوای آموزش از کلاس‌های سوت و کور آن بر می‌خیزد؛ گرچه مدرسه آنقدر پیر و کهنسال شده است که گاه‌گاهی بخشی از دیواره فرو می‌ریزد و گام برداشتن روی ایوان توصیه نمی‌شود اما هنوز با ابهت ایستاده است و با وجود کهولت سن، سر خم نکرده است.

قصه این مدرسه، قصه‌ هیاهو و شادمانی کودکان و نوجوانان روی نیمکت‌های چوبی مدرسه است؛ قصه میزهای سه‌نفره، قصه درختان سر به فلک کشیده، قصه ستون‌های گچی و قصه ایوان مهربانی؛ قصه نسل‌هایی که کوله‌باری پر از دانش از آن به غنیمت بردند و از این مدرسه تنها یادی باقیست.

صدای هیاهو و بازی دانش‌آموزی در حیاط مدرسه حاکی از آن است که این مدرسه هنوز زنده است و نفس می‌کشد و هنوز قصه‌های زیادی برای گفتن دارد.