چه کسانی می‌گویند «مشارکت حداقلی، پیروزی حداکثری»؟

گروه سیاست مثلث‌آنلاین: به تازگی محمدرضا باهنر در گفت‌وگویی با پایگاه خبری «نامه‌نیوز» به گلایه از کسانی پرداخته برخلاف نظر و دیدگاه رهبر انقلاب مبنی بر ضرورت مشارکت حداکثری در انتخابات طرح «مشارکت حداقلی، پیروزی حداکثری» را مطرح می‌کنند. او در این گفت‌وگو بیان کرده است: « درست است که پایداری این حرف می‌زند و می گوید اکثریت رأی را دارد ولی الان در تهران چند درصد رأی دارد؛ کافی است یک پایش میدانی بگذارد و این موضوع را بررسی کند. هم اکنون یک زمزمه‌ای را از برخی دوستان می شنویم که می گویند مشارکت حداقلی، پیروزی حداکثری، البته انشاءالله که پایداری‌ها جزو این افراد نیستند چون این حرف دقیقا ضد و خلاف مشی مقام معظم رهبری است. رهبر معظم انقلاب در این دوره از انتخابات موضوع مشارکت را کلید زدند. ما می گوییم زمانی می توان افتخار کرد که مشارکت در انتخابات حداکثری شود و ما پیروز میدان شویم والا پیروز شدن در مشارکت حداقلی افتخاری ندارد».

او در ادامه از کسانی سخن می‌گوید که «بالاخره فاصله‌ها زیاد شده است، برخی جریانات اصولگرایی هستند که من باهنر را نیز دیگر اصولگرا نمی‌دانند، می‌گویند تو به تدریج لیز خوردی و لیبرال و نئولیبرال شدی. برخی‌ها هستند که اصلا رقبای سیاسی خود را ضدنظام، ضد ولایت فقیه و ضدارزش ها تعبیر و تفسیر می کنند، در حالی که این طور نیست... برخی دوستان می‌گویند هر کس من را قبول ندارد ضدنظام است».

این سخنان باهنر در وصف نیروهای رادیکال جبهه اصولگرایی است؛ افرادی که خود را سوپرانقلابی می‌دانند و هیچ فرد یا گروهی به جز خود را در دایره انقلاب تعریف نمی‌کنند. آنها به بهره‌جویی از این حربه می‌کوشند تا تمام رقبای خود را متهم‌کردن به دوری از آرمان‌های انقلاب از صحنه سیاسی بیرون کنند. سوپرانقلابی‌ها در تمام این سال‌ها مهم‌ترین ابزار انتخاباتی‌ خود را افزایش فشار بر رقبایشان تعریف کرده‌اند و با همین حربه هم همیشه در صدد کسب امتیاز بیشتر از لیست نهایی انتخاباتی اصولگراها بوده‌اند.

مسئله دیگری که از رویکرد چنین گروه‌هایی بیرون می‌آید، شکاف انتخاباتی میان اصولگرایان است. سوپرانقلابی‌ها هیچگاه نخواسته‌اند که جبهه اصولگرایی با وحدتی کامل وارد انتخابات شود؛ مگر زمانی که جبهه رقیب یعنی اصلاح‌طلبان تحرکی عمده داشته باشد و گمان تجمیع سرمایه اجتماعی آنها برود. سوپرانقلابی‌ها شاید در این شرایط و از سر ترس اینکه نتوانند به قدرت سیاسی برسند، راضی به اتحاد می‌شوند.

البته شاید نتوان تمام نیروهای جبهه پایداری را دقیقا جزو این دسته دانست اما آنچه در سال‌های اخیر مشاهده کرده‌ایم ناسازگاری جبهه پایداری در بزنگاه هر انتخابات است. حالا باید منتظر ماند و دید که آیا این گروه سیاسی بار دیگر می‌خواهد بر همان منش سابق حرکت کند یا امسال دیگر هدف وحدت را پیش روی خود و همه اصولگرایان می‌بیند؟