هدف اصلاح‌طلبان رادیکال از حمله به زیدآبادی چیست؟

گروه سیاست مثلث‌آنلاین: به تازگی احمد زیدآبادی در گفت‌وگو با سایت «خبرفوری» سخنانی را مطرح کرده که گویا به مذاق اصلاح‌طلبان رادیکال خوش نیامده. او در این گفت‌وگو گفته است: «حرفی می‌خواهم بزنم که احتمالاً بابتش خیلی فحش خواهم خورد، اما عیبی ندارد. من از سال 66 وارد مطبوعات ایران شدم. در تمام این دوران‌ها، اولین دوره‌ای است که ما در روزنامه می‌نشینیم و مطلب انتقادی می‌نویسیم و هر طور دلمان می‌خواهد همه سیاست‌ها را نقد می‌کنیم، راجع به حجاب، سیاست خارجی، حتی گاهی درباره صحبت‌های رهبری می‌نویسیم و منتظر نیستیم یک فکس بیاید و روزنامه تعطیل شود. یعنی دولت دارد از خودش تحمل نشان می‌دهد. چرا نباید این را ببینیم و به جایش بگوییم اختناق توتالیتاریستی حاکم شده است؟ این چه اختناق توتالیتاریستی است که من می‌توانم راحت درباره مسائل حرف بزنم و وقتی از اینجا بیرون می‌روم مرا نمی‌گیرند؟ مگر در نظام توتالیتاریستی می‌شود اینگونه عمل کرد؟ واقعا ما چه چیزی را نقد نمی‌کنیم؟ شب و روز نقد می‌کنیم».

این سخنان باعث شد که در یکی‌دو روز گذشته موجی از حملات از سوی اصلاح‌طلبان رادیکال به او سمت او روانه شود اما چرا؟ چرا رادیکال‌ها یک سخن معمول را از جانب هم‌جناحی خودشان برنمی‌تابند؟ پاسخ به این پرسش را باید در دو محور ارائه داد.

نخست آنکه اصلاح‌طلبان رادیکال می‌خواهند با سیاه‌نمایی مطلق تنها منجی این روزهای کشور را خودشان معرفی کنند. آنها برای رسیدن به این هدف درست و نادرست را با هم آمیخته می‌کنند تا ذهن مخاطب را به انحراف سوق دهند. حمله به دولت و مجلس مهم‌ترین دستورالعمل آنهاست. هدف هم انتخابات است. رادیکال‌ها می‌خواهند مردم را به همه‌چیز و حتی به کلیت نظام بدبین کنند تا در این بین در نقش اپوزیسیون وضع موجود (که خودشان سیاه جلوه‌داده‌اند) یگانه نیروهای سیاسی مؤثر نشان دهند. اگر در این مسیر هر کسی ولو یکی از اصلاح‌طلبان سرشناس مانند احمد زیدآبادی هم بخواهد قدری از واقعیت‌های موجود سخن بگوید، به نوعی بازی آنها را برهم زده و توپخانه‌های آنها علیه‌اش روشن می‌شود.

دومین موضوع هم آن است که اصلاح‌طلبان نمی‌خواهند فضای کنونی کشور واقع‌بینانه باشد. آنها در پی التهاب‌آفرینی‌اند زیرا در شرایط ثبات و آرامش ناکارآمدی‌های خودشان از جمله عملکرد بسیار ضعیف دولت مورد حمایتشان یعنی دولت روحانی جلوی چشم می‌آید. اصلاح‌طلبان بقای سیاسی خود را در نفی دیگران می‌بینند. آنها می‌خواهند فضا آنقدر آشفته جلوه کند که کسی درباره گذشته سؤال نکند. حالا زیدآبادی آمده و می‌گوید که شرایط نقد مهیاست و از قضا از گفته است که موفق‌شدن دولت به نفع همه است. او سعی می‌کند در سخنانش منافع ملی را لحاظ کند اما رادیکال‌ها با این گفتمان مشکل دارند زیرا سیاست‌ آنها مبتنی بر این تئوری است که هدف، وسیله را توجیه می‌کند.