نازیلا احمدی: ایران وطن من است

مشکلات نازیلا احمدی در کار هنری

 زنان در جوامع ما همیشه محدود هستند و مشکلات خاص خود را دارند. خانواده من یک خانواده نسبتا سنتی است و طبیعی است که مخالف باشد. از اقوام ما هیچ دختری به سمت هنر نرفته است و ورود من به هنر نمایش پذیرفته شدنش سخت بود. خانواده‌‌‌ام به خصوص پدرم و برادرهایم در اوایل خیلی مخالف بودند. یکی از دلایلش این بود که می‌گفتند در ایران فضایی‌‌‌ رشد برای مهاجران وجود ندارد. دلیل دیگر این بود که دختر هستم. مشکلی که ممکن است برای یک دختر ایرانی هم وجود داشته باشد.آشنایی من با «خانه کودک شوش» باعث ورود من به هنر نمایش شد. این مرکز یک ‌‌‌ سمن (سازمان مردم نهاد)‌ است که در زمینه کودکان فعالیت می‌کند.

اولین تجربیات هنری نازیلا احمدی

برای جشن‌های شب یلدا و نوروز نمایش اجرا می‌کردم تا این که اولین فیلم کوتاه خود را آنجا بازی کردم. بعد در نمایش «حسین قلی، مردی که لب نداشت» به کارگردانی حمید پورآذری ایفای نقش کردم، قبل از آن هم به شدت به بازیگری علاقه داشتم. وقتی کودکی را در تلویزیون می‌دیدم که درفیلمی بازی می‌کند دلم می‌خواست همیشه جای آن می‌بودم. بعد از آن برای تست بازیگری به دفترهای سینمایی گوناگون رفتم، در چند سریال نقش‌‌های کوتاهی داشتم اما بعد از آن درگیر کارکردن و درس شدم تا چند سال بعد دوباره به فعالیت در تئاتر و فیلم پرداختم.تحصیل در هنرستان یکی از چالش‌هایی است که مهاجران با آن رو‌به‌رو هستند؛ مثل بسیاری از محدویت‌هایی که برای مهاجرین وجود دارد.

من همانند بسیاری از مهاجران نمی‌توانستم رشته‌ی دلخواه خود را تحصیل کنم، چرا که هنر برای افغان‌ها در ایران ممنوع بود، بنابراین من به صورت تجربی کار خودم را آغاز کردم و شروع‌‌‌ خوبی برای من بود.