اگر به عقب بازگردیم وزیر نمی‌شوم
وزیر نفت مطرح کرد اگر به عقب بازگردیم وزیر نمی‌شوم شرق: صد و هشتاد و یکمین نشست اوپک، اگرچه نام نشست عادی را به دوش می‌کشید، اما فضایی برای خداحافظی با پرسابقه‌ترین وزیر نفتی بود که تا امروز در این سازمان حضور داشته است.
بیژن زنگنه که نخستین‌بار آذرماه سال ۷۶، در نشست صد و سوم اوپک در جاکارتا، به‌عنوان وزیر نفت ایران حاضر شده بود، حالا جلسه صد و هشتاد و یکم آخرین آوردگاه وی در اوپک بود. اوپک به همین مناسبت، نماهنگی آماده کرده بود که در آن به ۱۶ سال حضور زنگنه به‌عنوان وزیر نفت ایران و شرکت در جلسات اوپک اشاره داشت. نکته مهم در این بین، مهر تأیید وزرای نفت سایر کشورهای عضو اوپک بر ذکاوت و هوش زنگنه بود و حتی وزیر نفت عربستان نیز از دوستی با وی گفت و خواست که این دوستی تا پایان عمر ادامه‌دار باشد. طولانی‌شدن جلسه کارشناسی اوپک‌پلاس و تعویق آن به روزهای آینده اما این فرصت را فراهم کرد تا کمی غیررسمی‌تر با بیژن زنگنه که حدود ۳۰ سال سابقه وزارت از جهاد سازندگی تا نفت را دارد به گفت‌وگو بنشینیم. در این گفت‌وگو زنگنه از روزهای سخت چانه‌زنی در وین تا مخالفت با تصمیم برای افزایش قیمت بنزین گفت. وی آرزو کرد که ایران به جایگاه واقعی خود در جهان و منطقه برسد و تأکید کرد که همه عمر خود را صرف همین موضوع کرده است. در این گفت‌و‌گوی خبرگزاری‌های شانا و ایرنا با وزیر نفت ایران، زنگنه در پاسخ به این پرسش که به نظر شما بهترین و بدترین جلسات برای شما، در این سال‌ها کدام جلسات بوده است؟ می‌گوید: در تمام این سال‌ها، شرایط خیلی سختی داشتیم. عجیب اینکه در هر دورانی که به‌عنوان وزیر انتخاب شده‌ام، همواره دوران‌هایی بوده که بازار نفت دچار تلاطم می‌شد و ما باید برای تعادل بازار نفت به توافق می‌رسیدیم که این توافق‌ها بسیار سخت بود. یک مرحله بسیار سخت هم بازگشت نفت ایران به بازار، در سال‌های ۹۴، ۹۵ بعد از تحریم‌ها بود که بسیار مشکل بود. در این زمینه جلسه بسیار سختی در الجزایر داشتیم که آنجا به چارچوب توافق رسیدیم و بعد از آن نیز جلسه سختی در وین برگزار شد و در نهایت ایران توانست به سهمیه قبلی خود بازگردد. بهترین جلسات نیز زمانی بود که به توافق می‌رسیدیم و تأثیر آن را در بهبود زندگی مردم می‌دیدیم. سختی حضور در جلسات اوپک از آن جهت است که وقتی به‌عنوان مسئول در جلسه‌ای شرکت می‌کنم، این حس را دارد که بار سنگین خواست‌های یک ملت ۸۵ میلیونی روی دوشم است و این کار را سخت‌تر می‌کند. اینکه چطور این بار را به نتیجه برسانم زیرا چشم امید یک ملت چه رسمی و چه غیررسمی به این جلسات است و نوسان دو دلاری قیمت نفت معنایش این است که دو میلیارد دلار درآمد کشور کم و زیاد شود. البته اینکه تصمیم‌ها را چطور بگیریم تا منافع حداکثری ایجاد شود، در هر اجلاس متفاوت بوده است. در مواردی به‌بن‌بست‌رساندن مذاکرات می‌تواند مؤثر باشد اما به بن‌بست‌رساندن نیز برای کوتاه‌مدت راهبرد به شمار می‌رود و نمی‌توان در طولانی‌مدت از آن استفاده کرد. ضمن اینکه دیگران هم بی‌کار نمی‌نشینند.
پرسش دیگر هم این بود که «اگر به عقب بازگردید کدام تصمیم را نمی‌گیرید؟» که زنگنه در پاسخ گفت: اگر به عقب بازگردیم وزیر نمی‌شوم. من برای تحقق آرزوی بزرگی وزیر شدم تا تولید نفت و گاز کشور را بالا ببرم و درآمد آن به‌عنوان اهرم، صرف سرمایه‌گذاری و توسعه کشور شود اما عده‌ای در داخل و دشمنان در خارج اجازه ندادند تا تولید نفت ایران در ۴۳ سال گذشته حتی به چهار میلیون بشکه در روز برسد. آرزویی که برای کشورم داشتم همان بود که در سند چشم‌انداز ذکر شده که همانا رسیدن ایران به جایگاه اول اقتصادی و فنی در منطقه است. من دلم می‌خواست کشوری داشته باشیم که دیگران حسرت ما را بخورند و تمام زندگی‌ام را برای این هدف گذاشتم. ما به‌راحتی می‌توانیم روزانه شش میلیون بشکه نفت تولید کنیم و درآمد آن به جای سرریز در بودجه یا صادرات نفت خام، می‌تواند در صنایع پایین‌دستی هزینه شود و درآمد عظیمی برای کشور ایجاد کند. اگر این اتفاق بیفتد، نزدیک ۳۰ میلیارد بشکه نفت بیشتر می‌توان تا سال ۱۴۲۰ فروخت که به معنای دو هزار میلیارد دلار درآمد جدید برای کشور است که می‌تواند تمام چهره فقر، بدبختی و بی‌کاری و عدم رشد را تغییر دهد و کشور را از نظر تکنولوژی وارد دوران جدید کرده و تولید ناخالص داخلی را افزایش دهد و درآمد سرانه بالا برود. در این شرایط مردم دستشان در جیب خودشان خواهد بود و راحت‌تر زندگی می‌کنند. پرسش دیگر این بود که می‌دانیم ایران می‌کوشد با رفع تحریم‌ها صادرات نفت خود را افزایش دهد و به بازارهای انرژی جهان بازگردد؛ آقای زنگنه چه توصیه‌ای در این زمینه به وزیر نفت دولت سیزدهم می‌کنید؟ او در پاسخ گفت: من مدیر سیاسی ارشد کشور هستم و هر تجربه‌ای که در این زمینه دارم با استدلال به دولت آینده ارائه خواهم داد. حتی گزارش این جلسه اوپک و استدلال خودم را به آقای رئیسی می‌دهم.
دیدگاه تان را بنویسید